Αν και έχουν περάσει έξι μήνες από την μέρα που πέθανε ο πατέρας μου, δεν νιώθω ότι έχω συνέλθει ακόμα. Σε αυτό οφείλεται το ότι γράφω πλέον σπάνια και κυρίως για θέματα ‘εργασιακής’ φύσης.
Συμπληρώθηκαν όμως 6 μήνες από τότε και μου φαίνεται σωστό να επανέλθω λέγοντας λίγα λόγια για αυτόν.
Ο πατέρας μου λοιπόν γεννήθηκε Αιγύπτιος αλλά κάπου στην πορεία έγινε Έλληνας.
Έχω νέα επομένως, Έλληνας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Ορίστε πώς το ξέρω.
Ο πατέρας μου ήρθε παράνομα στην Ελλάδα στην αρχές της δεκαετίας του ’70 (χούντα). Νομίζω ότι ήταν περισσότερο περαστικός, παρά κάποιος που σκόπευε να περάσει την ζωή του εδώ. Στην στάση του όμως στην Ελλάδα ως ‘λαθρομετανάστης’ ελαιοχρωματιστής με πτυχίο γιατρού γνώρισε, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε Ελληνίδα, με την οποία έκανε δύο παιδιά.
Έμαθε να μιλάει και να γράφει ελληνικά, αν και συχνά ακουγόταν σαν ένας Αιγύπτιος Ντούσαν Μπάγεβιτς. Στο σπίτι δεν επέβαλε ποτέ την θρησκεία του, (εμείς στο Ραμαζάνι ξεσαλώναμε, αυτός την Μεγάλη Εβδομάδα νήστευε και την Ανάσταση ερχόταν στην εκκλησία, αν και για να είμαι δίκαιος, νομίζω ότι του άρεσε το τζέρτζελο)
Πήρε το ένα κομμάτι γης που ανήκε στην οικογένειά μου (ένα μικρό, παρατημένο χωράφι με λίγες ελιές κάπου στην Λακωνία) και το συγύρισε μέχρι που αυτό άρχισε να (ξανα)βγάζει το πιο νόστιμο λάδι. Πλήρωσε πολλά λεφτά και ‘μπήκε μέσα’ για να τα καταφέρει, αλλά ήταν περήφανος για αυτό το λάδι σαν να ήταν από το δικό του χωριό και όχι από της μητέρας μου.
Δούλεψε ως γιατρός σε ελληνικά νοσοκομεία και ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει όποιον χρειαζόταν βοήθεια. Δεν χρηματίστηκε ποτέ, η οικονομική του κατάσταση το επιβεβαιώνει. Κάπου στην δεκαετία του 90 και στις αρχές της επόμενης έκανε ανοίγματα γιατί νόμισε ότι θα κάνει την καλή, όπως όλοι οι Έλληνες. Λίγο μετά προσγειώθηκε ανώμαλα (και με χρέη). Όπως όλοι οι Έλληνες.
Στο τέλος της ζωής του είχε περάσει σχεδόν τα διπλάσια χρόνια στην Ελλάδα από ό,τι στην Αίγυπτο. Ο πατέρας μου ήταν κανονικός Έλληνας, όχι μόνο στην ουσία, αλλά και τυπικά, σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία και το Σύνταγμα.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά όταν έρθει η ώρα σου δεν έχουν σημασία. Στην Ελλάδα σημασία έχει τι θρησκεία έχεις, και ο πατέρας μου ήταν μουσουλμάνος και θα έπρεπε να ταφεί κάπου στην Θράκη. Η μόνη πιθανότητα να ταφεί κοντά μας , ήταν στο νεκροταφείο του Σχιστού και αυτό μόνο αν δεν υπήρχε ισλαμική τελετή και θρησκευτικά σύμβολα. Περίπου σαν το σκυλί δηλαδή.
Τους τρεις μήνες μαρτυρίου στο νοσοκομείο, ακολούθησε ένα ακόμα για να μεταφερθεί και να ταφεί στην Αλεξάνδρεια, όπου γεννήθηκε. Η κηδεία του έγινε μία εβδομάδα μετά τον θάνατό του. Αν δεν με είχε βοηθήσει (αφιλοκερδώς) η ισλαμική κοινότητα, δεν ξέρω τι θα είχα κάνει.
Απάνθρωπο και αντισυνταγματικό. Όχι μόνο για την οικογένειά μου. Για όλους τους μη χριστιανούς.
ΥΓ: όποιος ‘εύχεται’ ψόφο και καρκίνο ακόμα και στον πιο μισητό του εχθρό, έχει χάσει πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζει ότι του έχουν στερήσει. Την ανθρωπιά του ας πούμε.
Δες επίσης:
Λυπάμαι πολύ για την ταλαιπωρία σου, αλλά με προβληματίζει το γεγονός ότι ενώ ο πατέρας σου ήταν (αν κατάλαβα σωστά) έλληνας πολίτης, σας είπαν ότι μπορεί να ταφεί μόνο στην Θράκη (που εμμέσως σημαίνει ότι σας αρνήθηκαν την ταφή κάπου αλλού).
Στον ΑΝ 582/1968 άρθρο 4 σημείο 6 λέει:
“Τα κοιμητήρια είναι προωρισμένα δια τον ενταφιασμό εντός αυτών παντός νεκρού, ασχέτως θρησκεύματος ή εθνικότητας.
Οι δήμοι και αι κοινότητες υποχρεούνται όπως παραχωρούν εντός των ανηκόντων εις αυτούς κοιμητηρίων, χώρον για τον ενταφιασμόν παντός θανόντος δημότου ή μη και παντούς άλλου εν τη περιφερεία των θανόντος ανθρώπου, ανεξαρτήτως αν ο θανών ήτο ημεδαπός ή αλλοδαπός, χριστιανός ή μη.
Δια τον ενταφιασμόν των μη ορθοδόξων ή των αλλοθρήσκων υποχρεούνται όπως κατόπιν συμφώνου γνώμης της οικείας Ιεράς μητροπόλεως καθορίσωσιν ιδιαίτερον χώρον εντός του δημοτικού ή κοινοτικού κοιμητηρίου.”
Όπως βλέπεις, ναι μεν στην τελευταία παράγραφο λέει ότι για όσους δεν είναι χριστιανοί ορθόδοξοι πρέπει να οριστεί ιδιαίτερος χώρος στο νεκροταφείο σε συνεννόηση με την Ιερά Μητρόπολη (απαράδεκτο κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να είναι καθαρά θέμα της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά έστω, προς το παρόν έτσι λέει ο νόμος), αλλά λέει επίσης σαφέστατα ότι είναι υποχρεωμένοι οι δήμοι να καθορίσουν αυτόν τον χώρο ταφής (άρα αν δεν τον καθόρισαν όταν τον χρειάστηκε ο πατέρας σου, παρανόμησαν) και παραπάνω λέει εξίσου σαφέστατα ότι είναι υποχρεωμένοι να παραχωρήσουν χώρο για την ταφή οποιουδήποτε θανόντος, έστω και μη χριστιανού, έστω και αλλοδαπού (άρα αν δεν τον παραχώρησαν για τον πατέρα σου, παρανόμησαν).
Θα ήθελα να μάθω αν δεν έχεις αντίρρηση, σε ποιον δήμο απευθυνθήκατε για την ταφή; Τι ακριβώς ζητήσατε και τι ακριβώς σας είπαν; Υπάρχουν κάποια έγγραφα που να βεβαιώνουν τα γεγονότα; Διότι αυτό που περιγράφεις βάσει του νόμου ότι σηκώνει έως και καταγγελία. Ίσως μπορείτε να πάρετε κάποια αποζημίωση. Στη θέση σου θα το έψαχνα το θέμα.
Τα παραπάνω τα ποστάρισα και στο φορουμ Αθεΐα, όπου πληροφορήθηκα και για την περίπτωσή σου από την ανάρτηση ενός μέλους του φόρουμ, και όπου θα βρεις στα σχόλια λινκ για τον νόμο αυτό και για άλλη σχετική νομοθεσία. http://forum.atheia.gr/viewtopic.php?f=7&t=7340&p=144984#p144984
Καλημέρα και σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια και το ενδιαφέρον σου.
Όλα κανονίστηκαν από την μουσουλμανική κοινότητα και την Αιγυπτιακή Πρεσβεία που με καθοδήγησαν. Ο μόνος τρόπος για μουσουλμανική τελετή είναι να απευθυνθείς σε κάποια από τις μουφτείες της Θράκης για να γίνει εκεί η ταφή. Αλλιώς μόνο στο Σχιστό, χωρίς τελετή.
Στην Αθήνα δεν υπάρχει νεκροταφείο που να δίνει ξεχωριστό χώρο για μουσουλμάνους. Νομίζω μόνο οι Εβραίοι έχουν ειδικό χώρο σε κοιμητήρια.
Αυτό ακριβώς προσπαθώ να αναδείξω στην ιστορία της οικογένειάς μου, ότι δεν καταστρατηγείται απλά ο νόμος, αλλά το Σύνταγμα.
Και θέλω να σου πω επίσης ότι η δική μου περίπτωση είναι απλή. Εδώ υπήρχε μία οικογένεια να τρέξει σε γραφεία τελετών και πρεσβείες, ο πατέρας μου ήταν ασφαλισμένος, άρα δικαιούμασταν επίδομα κηδείας και επρόκειτο για Έλληνα πολίτη, οπότε οι διοικητικές υπηρεσίες ήταν πιο ευέλικτες.Το κόστος για την μεταφορά της σορού του πατέρα μου ήταν σχεδόν 2.000 ευρώ.
Σκέψου όμως εκατοντάδες μετανάστες που δεν υπάρχει κανείς να τους ζητήσει ή να τους στείλει πίσω (αν έχουν πατρίδα, πχ Παλαιστίνη). Αυτοί παραμένουν άταφοι ακόμα και για πολλές εβδομάδες, εκτός αν γίνει κάποιος σχετικός έρανος, αν και κατά την ισλαμική παράδοση η ταφή πρέπει να γίνει σε 24 ώρες.
δες και εδώ
http://goo.gl/sB6TzO
…………….. Η απώλεια δεν ξεπερνιέται. Απλά πονάει λιγότερο.
Η γραφειοκρατία είναι σκληρή επίσης για όλους τους ΄Ελληνες συγγενείς θανόντων που πρέπει να αποδεικνύουν επίσης για αρκετό διάστημα μετά το χαμό τη σχέση τους με τον εκλιπόντα.
Χαίρομαι που τα καταφέρατε να πάει εκεί. Τουλάχιστον θα είναι ήσυχος.
https://www.youtube.com/watch?v=PON1OkX4vVY
αφιερωμένο, στη μνήμη του για την πόλη που θέλω να δω
Ασφαλως καποιος που
”Έμαθε να μιλάει και να γράφει ελληνικά, αν και συχνά ακουγόταν σαν ένας
Αιγύπτιος Ντούσαν Μπάγεβιτς. Στο σπίτι δεν επέβαλε ποτέ την θρησκεία
του, (εμείς στο Ραμαζάνι ξεσαλώναμε, αυτός την Μεγάλη Εβδομάδα νήστευε
και την Ανάσταση ερχόταν στην εκκλησία, αν και για να είμαι δίκαιος,
νομίζω ότι του άρεσε το τζέρτζελο)”
δικαιωματικα μετα απο καποια χρονια πρεπει να μπορει να γινεται Ελληνας !
Αλλα δεν θα επρεπε να συγκρινουμε ενα μεμονομενο μεταναστη του 1970 με την οργανωμενη μαζικη ισλαμιστικη λαθρομεταναστευση απο 2005 κ μετα, στηριζομενη σε ΜΚΟ που χρηματοδοτουνται με ξενο ρευστο…